دلت را خانه ی مـا کن ...
دلت را خانه ی مـا کن، مصفّـا کردنش با من به ما درد دل افشا کن، مـداوا کردنش با من
اگر گم کرده‌ای ای دل، کلید استجــابت را بیا یک لحظه با ما باش، پیــدا کردنش با من
بیفشان قطره اشکی که من هستـم خریدارش بیاور قطره‌ای اخــلاص، دریـا کردنش با من
اگر درها به رویت بسته شـد دل برمکن بازآ درِ این خانه دق‌البـاب کُـــن وا کردنش با من
به من گو حاجت خود را، اجـابت می‌کنم آنی طلب کن آنچه می‌خواهی، مهیّـــا کردنش با من
بیا قبل از وقـوع مرگ روشـن کن حسابت را بیاور نیک و بد را، جمـع و منها کردنش با من
چو خوردی روزی امروز ما را شـکر نعمت کن غم فردا مخور، تأمیــن فـــردا کردنش با من
به قـرآن آیه‌ی رحمت فـراوان است ای انسان بخوان این آیه را، تفسیر و معنا کردنش با من
اگر عمری گنـه کردی، مشو نومیــد از رحمت تو نامه توبه را بنویس، امضـا کردنش با من
" شعر از : مرحوم حسن فرح بخشیان متخلص به ژولیده نیشابوری "
